സുപ്രഭാതം.

“എന്താ‍ മേനനേ കാലത്ത് ന്നെ.കാലൊറൊക്ക് ഇട്ട്”
തിരിഞു നോക്കിയപ്പോള്‍ രാമേട്ടനായിരുന്നു.

കറവക്കരന്‍ രാമേട്ടന്‍. പത്തറുപത്ത്ഞ്ചു വയസ്സയി രാമേട്ടന്. മനയ്കലെ കറവക്കാരനായിരുന്നു. മനക്കാര് മില്‍മ പാലു വാങ്ങിത്തുടങ്ങിയപ്പൊള്‍ പശുവിനെ വിറ്റു. ഇപ്പോള്‍ കറവയില്ല. ചില ചില്ലറ പണികളുമായി രാമേട്ടന്‍ നടക്കുന്നു.

“ ആ രാമേട്ടനോ .. ഡോക്ടറ് പറഞ്ഞു കൊളസ്ട്രൊള് കുറച്ച് കൂടുതലാന്ന്. കാലത്ത് 4 കിലോമീറ്ററെ‍ങ്കിലും ഓടാനാ പറഞ്ഞെക്കണെ.”
“മേനനു ഇഷ്ടം പോലെ പറമ്പില്ലെ. കാലത്ത് എഴുന്നെറ്റ് കുറച്ച് കിളച്ചാല്‍ മതീല്ലെ.”
“ആ.. എന്താ ചെയ്യാ.. ഗോമതി പറഞ്ഞത് നെങ്ങള് ഓടിയാലെ ശരിയാവുള്ളുന്നാ. പിന്നെ ഈ പുലര്‍ച്ച അഞ്ചു മണിക്കന്നെ രാമേട്ടന്‍ എങ്ങട്ടാ ?”
“പച്ചക്കറി വാങ്ങാന്‍ പൂവ്വാ. “
“ഇത്ര കാലത്താ ?”
“നേര്‍ത്തെ ചെന്നാല് നല്ല പച്ചക്കറി കിട്ടും. അല്ലെങ്കി ആ മാപ്ല തോന്നീത് തരും.”
“ഇപ്പൊ അഞ്ചു മണിയായിട്ടല്ലെ ഉള്ളു. പുളി ജോസ് ഇപ്പൊ തൊറക്കോ ?”
“പിന്നെ..”
രാമേട്ടനോട് തര്‍ക്കിക്കുന്നത് കാലത്ത് തന്നെ ശരിയാവില്ലെന്ന് കണ്ട് ഞാന്‍ എന്റെ ഓട്ടം തുടര്‍ന്നു.
ചെറിയ തണുപ്പുണ്ട്. ഇന്നലെ പെയ്ത മഴയുടെതാവണം. കവലയിലേക്കിനി അര കിലോ മീറ്ററെങ്കിലും കാണും.
എന്നാലും.. ഒരു സംശയം.

കവലയില്‍ നാലഞ്ചു കടകളെ ഉള്ളു. അതെല്ലാം സാധാരണ കാലത്ത് ഏഴു കഴിഞ്ഞെ തുറക്കുള്ളു. പിന്നെ എങ്ങനെ പുളിജോസു മാത്രം തുറക്കുന്നത് ?
കവലയിലെത്തിയപ്പൊള്‍ എല്ലാ കടകളും അടഞ്ഞു തന്നെ കിടന്നു
പുളി ജോസിന്റ കടയുടെ അടുത്ത് ഒരു വെളിച്ചം പോലുമില്ല. തൊട്ടടുത്ത് കുറെ ചൊക്ലി പട്ടികള്‍ നടക്കുന്നു. കടയുടെ വരാന്തയില്‍ തലേന്നത്തെ ബാക്കി വന്ന കാബേജും തക്കാളിയും കൂട്ടിയിട്ടിട്ടുണ്ട്.
ഓട്ടത്തിനു വേഗത കൂടിയൊ എന്നു സംശയം. കുറെശെ വിയര്‍ക്കുന്നു.
ആറര കഴിഞെ തിരിച്ചെത്താവൂ എന്നാണു ഗോമതിയുടെ ഉത്തരവ്.
അങ്ങനെയെങ്കില്‍ സെന്റര്‍ വരെ ഓടി വരാം.
ഈയിടെയായി നായ്ക്കളുടെ ശല്യം കൂടിവരുന്നുണ്ട്. സ്പെഷ്യല്‍ പഞ്ചായത്തായി മാറ്റിയിട്ടും നായ് ശല്യം അതു പോലെ തന്നെയുണ്ട്.

സെന്ററിലും കടകളൊന്നും തുറന്നിട്ടില്ല.

ഏതായാലും അഞ്ചു മിനിട്ട് ഇരുന്നിട്ടാവാം തിരിച്ച് ഓട്ടം. രണ്ട് കിലൊ മീറ്ററ് ഓടാനുള്ളതല്ലെ.
പത്ര വണ്ടികള് വരുന്നതെയുള്ളു. റഹ്മാനിയ ചായക്കടയില്‍ ലെയ്റ്റ്ണ്ട്. സമോവറിനു തീ പിടിപ്പിക്കുന്ന തിരക്കിലായിരിക്കും. അവിടത്തെ കോഴിക്കറിയും പൊറൊട്ടയും പേരുകേട്ടതാണു. കുറെശ്ശെ പ്രകാശം വന്നു തുടങിയിരിക്കുന്നു.

സമയം പോയതറിഞില്ല.
വന്ന വഴിക്കു തന്നെ തിരിച്ച് ഓടാം.

റോഡിലാരുമില്ല.

കവലയും കടന്ന് ദാമോദരന്റ വീടിനടുത്തെ വളവു കഴിഞപ്പോഴാണ് അകലെ ആരോ നടന്നു പോകുന്നു.
അതെ രാമേട്ടന്‍ തന്നെ. ഒരു വലിയ സഞ്ചിയുമുണ്ട് കയ്യില്‍.
“ങാ .. രാമേട്ട്ന്‍ മട്ങ്ങ്യൊ ?”
“ങാ.. മേനനും മട്ങ്ങില്ലെ..”
ഞാന്‍ സഞ്ചിയിലേക്ക് സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി.
നിറയെ പച്ചക്കറികളാണു.
കാബേജും തക്കാളികളും.
രാമേട്ടനെയും കടന്നു ഞാന്‍ ഓടിക്കൊണ്ടേയിരിന്നു.